Stage op Saint John of God Centre

Mwatandala!

Inmiddels zitten we alweer een maandje in Malawi. Een derde van onze stage zit erop! Vorige week zijn we weer op een nieuwe plek begonnen: Saint John of God Centre. Dit is een kliniek waar mensen met een psychiatrische aandoening naartoe komen. Er wordt een gesprek gevoerd, een eventuele diagnose gesteld en vervolgens medicatie meegegeven. Mensen komen soms van heel ver, bijvoorbeeld uit Kaapstad, Zuid-Afrika. Na het gesprek gaan mensen weer naar huis toe of ze worden in een inrichting opgenomen wanneer er plek is. De hele dag worden er dus gesprekken gevoerd (meestal in het Tumbuka) en kunnen wij vrij weinig doen. Daarnaast zijn er een aantal outreach-projecten, waarbij medewerkers naar dorpen toegaan om daar hulp te bieden aan mensen die de kliniek niet kunnen bereiken vanwege de afstand.

Een van de artsen, Frank, helpt ons goed op weg en vertaalt een hoop voor ons. Hij is heel geïnteresseerd in Nederland en de verschillen die wij ervaren. Hij vroeg om foto’s van een Nederlands ziekenhuis, dus lieten wij hem (lichtelijk bezwaard) foto’s van het Radboud zien. Hij was hier erg van onder de indruk: “Wow, that really looks like heaven. I would really want to work there.” Saint John’s is een van de beste ziekenhuizen van heel Malawi, maar vergeleken met het Radboud is dat niks. We vertelden Frank dat we in Nederland erg veel apparatuur gebruiken, waardoor we zelf eigenlijk veel minder na hoeven te denken. Ook dit klonk hem geweldig in de oren, want de hele dag met je hersenen nadenken zoals hij doet, ‘daar word je zo moe van’. Dat de werkdruk in Nederland erg hoog ligt waardoor veel mensen kampen met burn-outs, dat er veel eenzaamheid onder ouderen bestaat in Nederland en dat Nederlanders erg veel klagen, begreep Frank totaal niet. Als je al deze dingen hebt, hoe kun je dan in vredesnaam ongelukkig zijn en klagen? ‘How is that possible? You really have everything I dream off. I can’t imagine I would be unhappy when I could work at a place like that.'

Vrijdag hebben we de kans gekregen om mee te gaan naar de gevangenis in Mzuzu. Dit was erg bijzonder. De omstandigheden in de gevangenis zijn erg slecht. Er is plek voor ongeveer 300 gevangenen, maar er zijn er meer dan 700 opgenomen. Dit maakt dat er niet genoeg cellen zijn om de mensen op te vangen. Het is zelfs zo erg dat de gevangenen op elkaar gepropt moeten staan in hun cel. Er is geen plek om te liggen of te zitten. Vanaf 15:00 uur worden de gevangenen opgesloten in hun cellen. De ochtend daarna mogen ze op de buitenplaats rondlopen, tot het weer 15:00 uur is. Dit is nogal een verschil met Nederland, waar gevangenen hun eigen wc, tv, bed en douche hebben. Eens in de drie maanden gaat Saint John of God langs bij deze gevangenis om over onderwerpen te praten als verslaving, stress, psychische aandoeningen etc. Daarnaast wordt er muziek gedraaid en gedanst. Dit was geweldig om te zien; de gevangenen leefden helemaal op. Het is het enige moment dat zij in drie maanden muziek horen en kunnen dansen, iets wat in deze cultuur erg belangrijk is. Vanwege ruim 700 ogen die ons aanstaarden durfden we eerst niet, maar we hebben uiteindelijk toch met de mensen meegedanst. Er werd gejoeld, gelachen en geklapt. De gevangenen vonden het geweldig dat die drie mzungu’s meededen. We konden er helemaal niks van, maar dit was een topervaring. Wie kan er nou zeggen dat ie met Afrikaanse gevangenen heeft gedanst?

Na stage zijn we met Ofwa en een vriend van hem, George, vertrokken naar Karonga. Hier zijn we het hele weekend gebleven. De eerste nacht hebben we geslapen in een (erg armoedige) lodge. De tweede nacht sliepen we in een huis van Ofwa’s familie. Op zaterdag hebben we vooral rondgereden door Karonga. Onderweg kwamen we een stokerij tegen waar ze Kachasu, een plaatselijke likeur, maken (zie foto’s). Ontzettend lieve mensen gaven ons een rondleiding. Mooi om te zien hoe Kachasu midden in de natuur gemaakt wordt, zonder machines, elektriciteit etc.

Vervolgens zijn we naar het Malawimeer geweest. In Karonga ziet dit meer er weer heel anders uit dan in Nkhata Bay, waar we al eerder zijn geweest. Melissa en ik lagen op het strand, toen er een groepje kinderen de hele tijd naar ons aan het kijken was. De kindjes kwamen steeds dichterbij, maar durfden niet naar ons toe te komen. Toen Melis erheen liep renden ze weg, totdat ze erachter kwamen dat wij niet zo eng waren als zij dachten. De kinderen waren gefascineerd door onze huids- en haarkleur. Hoewel we een andere taal spraken, hebben we de rest van de middag samen doorgebracht.

Zondag zijn we vroeg opgestaan om te gaan hiken. De 3e hoogste berg van Afrika gingen we beklimmen in 32 graden Celsius. Ik hoor je denken: ‘Anneloes, de 3e hoogste berg van Afrika beklimmen terwijl je helemaal niet van enige vorm van bewegen houdt? Dat kan jij helemaal niet.’ Klopt, helaas. Ik heb het niet gehaald. Stephan en ik gingen voor ons gevoel bijna out, dus wij zijn samen met een gids teruggegaan. Het was écht écht heel zwaar. At least we tried. Melis daarentegen, de bikkel, ging door en heeft uiteindelijk met bloed, zweet en tranen de top bereikt. De gidsen hadden van tevoren niet verwacht dat iemand van ons het zou halen, maar Melis bewees het tegendeel. Ze gaven haar de bijnaam “lioness” (leeuwin).

Eenmaal boven op de berg is Melis naar een mountainvillage gelopen. Onderweg is ze nog een stuk of tien koeien tegengekomen; ja, hoe komen die nou op een berg van ruim 1000 meter waar wij al bijna 6 keer op onze moel zijn gegaan toen wij nog niet eens op de helft waren? De mensen waren vriendelijk en ze heeft een primary school gezien (lees: een ruimte tussen stenen met een geïmproviseerd schoolbord van cement, zonder tafels of schoolbanken). Daarnaast was er een machine die maïs fijn kon malen tot bloem. Deze was helaas kapot, wat leidde tot maïs stampen met halve boomstammen.

Aan het eind van de dag uitgeteld in de auto gestapt en teruggereden naar Mzuzu. Onderweg zijn we nog bergapen tegengekomen en hebben we ze mango’s gevoerd. Bij thuiskomst meteen onze bedjes ingedoken, want de dag daarna moesten we weer vroeg op voor stage.

Maandagochtend weer begonnen aan een nieuwe stageweek. We zijn mee geweest naar een outreach clinic in Nsimba en hebben hier gesprekken gevoerd met cliënten (en medicatie voorgeschreven, wat wij in Nederland helemaal niet mogen). Dit is soms best lastig vanwege de taalbarrière, zelfs wanneer iemand alles voor je vertaalt. Ik: ‘Hoor je nog steeds stemmen?’ Tolk: ‘Ja, ze slaapt goed.’ Ik: ‘Oké, mooi, en hoort ze nog steeds stemmen?’ Tolk: ‘Ja, eten gaat ook goed’. Enzovoort enzovoort.

Deze week blijven we op deze afdeling en volgende week zullen we er ergens anders beginnen. Waar precies, is nog een beetje onduidelijk. Nog een bijzonder iets trouwens: al sinds vorige week vrijdag hebben we geen stroomuitval gehad. Zelfs de lantaarnpalen doen het!! Hoe dat kan? De president van Malawi is deze week in Mzuzu. Dan kan de stroom het blijkbaar ineens wel doen zonder problemen. Dit laat naast een hoop andere voorbeelden die we hebben meegemaakt zien hoe corrupt Malawi is. De kans is groot dat we dagen zonder stroom zullen zitten als de president weer weg is.

We hebben er nu een maand op zitten en ik kan eindelijk zeggen dat ik hier nu enigszins gewend ben (voor zover dat kan in een land en cultuur die zoveel verschilt van de onze). Ik ben aan het genieten en heb het leuk. Ik ben blij dat ik hier ben en weet waarvoor ik dit doe. Hopelijk blijft dit de komende tijd zo! I’ll keep you updated.

Liefs,

Annerous

p.s. Ik heb ook voor het eerst op z’n Afrikaans geplast! Jawel, boven een gat in de grond. Ik ben helemaal aan het integreren.