Miscommunicaties en andere misverstanden

Hallo allemaal,

Ten eerste: bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog! Ik vind het erg leuk om deze te lezen.

Eigenlijk zou ik maandag begonnen zijn met mijn stage en zou ik jullie nu dus vertellen over mijn eerste ervaringen, maar ik heb maandag helaas niet kunnen beginnen. We mochten pas beginnen aan onze stage als ons BPV-plan af zou zijn en als we een programma hadden gemaakt. Inmiddels is ons plan en programma goedgekeurd, wat betekent dat we maandag zullen beginnen op Mental Health.

Het was een week waarin we vooral het plaatsje hebben verkend, maar ook een week vol met misverstanden en miscommunicaties. Ik zal een paar voorbeelden van situaties noemen om jullie een beeld te geven van het leven hier:   

Mrs Tembo zou ons op zondag op komen halen voor een feest. Na drie uur wachten, was ze er nog steeds niet. Nu heb ik van tevoren al gehoord dat Malawianen het niet zo nauw nemen met de tijd. Maar na hoeveel uur kan je de conclusie trekken dat je bent vergeten? We durfden niet zo goed een berichtje te sturen, omdat we bang waren dat dit onbeschoft zou zijn; misschien is het hier wel heel normaal om een paar uur later te komen dan afgesproken? Uiteindelijk zijn we niet meer naar het feest toegegaan, omdat er iets anders tussenkwam. Charles stond namelijk voor de deur.

Met Charles zijn we naar een bar geweest waar we een vriend van hem, Guido, hebben ontmoet. Guido is een Duitser die al 15 jaar werk doet door heel Afrika. Hoewel het een hele gezellige avond was, vonden Melis en ik het op een gegeven moment wel mooi geweest en wilden we naar huis. Charles: “Do you want another drink or would you like to go back home? Both is fine, it’s your call!”. Wij: “Yeah, we’d rather go home please.” Charles: “Okay, let’s take one more drink and after that we will go home.” Wij: “Okay, that’s fine.” Charles: “What would you like to drink?” Wij: “We don’t want anything, but you can take whatever you like. That’s fine!” Charles: “Okay but what do you want?” Wij: “We don’t want anything, but it’s okay if you take another drink.” Vervolgens wordt er drinken voor ons besteld. Charles: “Do you want to go home now or would you like another drink?” Wij: “No, we would like to go home now.” Charles: “Allright, let’s take one more drink and then I’ll take you home.” Vervolgens na dit drankje toch echt aanstalten gemaakt om te gaan, op aandringen van Guido (FINALLY!). Charles: “Do you know the bar Ilala?” Wij: “Yes we do, we went there together with our friend Ofwa.” Charles: “Okay imagine we would go there, what kind of drink would you take.” Wij: “We don’t know, we wouldn’t want anything.” Vervolgens naar Ilala toegegaan omdat hij ons deze bar toch graag nog eens wilde laten zien. Ook drinken besteld (nog steeds niet naar huis!!). Uiteindelijk toch thuisgekomen, alleen wat later dan gewenst.

Maandagochtend zouden we opgehaald worden om een rondleiding te krijgen door het ziekenhuis. We wisten echter niet hoe laat, dit was ons niet verteld. De stroom was uitgevallen, onze mobieltjes waren leeg en onze powerbanks werkten niet. We konden dus niemand bereiken om te vragen hoe laat we zouden worden opgehaald. Daarnaast konden we ook geen wekker zetten (het besef hoe handig stroom wel niet is komt steeds meer). Gevolg is dat Dorothy ’s ochtends bij ons aan de deur stond, maar wij nog lagen te slapen. Toen we wakker werden en de stroom het weer deed waardoor we onze mobieltjes op konden laden, zagen we berichten en gemiste oproepen van Mrs Tembo. Wij vervolgens naar het ziekenhuis toe te gaan om excuses aan te bieden en te vragen of we alsnog een rondleiding konden krijgen. Dorothy was not amused, maar toch wel bereid om ons verder te helpen. Vervolgens bracht ze ons naar de maitress zodat die ons rond kon leiden.

In ons huisje hebben we geen koelkast. Geen ramp, dat overleven we wel. We vroegen ons alleen wel af hoe we dan vlees e.d. kunnen bewaren en waren benieuwd hoe de mensen dat hier zonder koelkast doen. Dit hebben we aan mrs Tembo gevraagd. Zij antwoordde daarop dat het waarschijnlijk geen probleem was om de koelkast te gebruiken die in de nursing school staat. Ze reageerde heel goed en meedenkend. Tijdens de rondleiding komen we echter langs de administratie en zegt een mevrouw tegen ons op een vrij boze toon: “I heard you were complaining about the fridge, but you need to adapt to the culture and the people here. So you can’t use the fridge in the nursing school!” Klagen??? Naar ons idee hadden we dit helemaal niet gedaan. We durfden hier niet tegenin te gaan en hebben het dus maar zo gelaten.

Op woensdag zijn Melis en ik samen met Ofwa naar Lake Malawi gegaan. Wat een heerlijk dagje was dit. Even geen miscommunicaties en alleen maar relaxen. We zaten bij een bar direct aan Lake Malawi, genaamd Butterfly Space. Ofwa heeft Melis het spelletje “Baobab” geleerd, wat ze bijna de hele dag hebben gespeeld. Dit is volgens Ofwa het meest gespeelde spelletje onder Malawianen. Bij Butterfly Space hebben we een aantal andere reizigers ontmoet, waarmee we veel hebben gekletst en spelletjes hebben gespeeld. Ontzettend gezellig was het! Daarnaast was het ook wel weer even fijn om wat contact met Westerlingen te hebben in plaats van uitsluitend contact met de locals. Deze avond zijn we door de taxi naar huis gebracht en heeft Melissa haar mobiel in de taxi laten liggen (sufferd!). Gelukkig had zij “vind mijn iPhone” aan staan, waardoor zij uiteindelijk, wonder boven wonder, haar mobiel weer terug heeft gevonden! Thanks to Ijeoma, die vanuit Nederland met haar iPhone telkens screenshots naar Ofwa stuurde waar de telefoon zich bevond. Melis en Ofwa zijn aan de hand van deze screenshots in een taxi de telefoon achterna gegaan, met succes. Ik bleef thuis om Stephan te verwelkomen, die deze avond aankwam. We zijn nu dus helemaal compleet!

Vanochtend hebben Melis, Stephan en ik een Malawiaanse bruiloft in de kerk bij mogen wonen (eerste bruiloft in mijn leven!). Dit was een hele leuke ervaring; er werd mooi gezongen door een gospelkoor en er werd veel gedanst. Vol smacht zaten we dan te wachten op het moment dat het bruidspaar mocht gaan kussen.. gebeurde dit niet!! Er werd alleen een knuffel gegeven. Blijkbaar zijn ze daar hier minder open in dan dat wij zijn, terwijl een kind de borst geven midden in de kerk tijdens een bruiloft wel kan. Grappig om te zien. 

Nou, ik heb wel weer genoeg verteld denk ik zo. Ik heb het hier naar mijn zin, maar moet mijn weg nog vinden met de mensen hier. Ik heb het idee dat dingen vaak anders worden opgevat dan bedoeld en heb het gevoel dat ik constant op moet passen met wat ik zeg. Ben er wel zeker van dat ik hieraan ga wennen en hoop snel mijn weg hier gevonden te hebben. Ik heb veel zin om maandag te beginnen en om weer in een ritme te komen. Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs,

Anmois (Anneloes is lastig hier)

P.S. Als het goed is heb ik een aantal foto’s geüpload op deze blog. Deze staan onder het kopje “Foto’s”.