De eerste stageweken

Daar zaten we dan, in onze witte apenpakkies tussen de andere verpleegkundigen die in het blauw waren gekleed (alsof we ons hier nog niet wit genoeg voelen). Klaar voor de eerste stagedag! We beginnen onze stage op Mental Health. Stephan begon op de acute afdeling, Melissa en ik op de rehabilitatieafdeling. Afgelopen maandag zijn we omgewisseld.

Wat een verschil met Nederland zeg. Cliënten liggen hier met z’n allen op één kamer, mannen en vrouwen gescheiden. We lopen mee op een gesloten afdeling. Het kantoor waarin de sleutel van de uitgangen ligt is echter vaak open, zonder dat er een verpleegkundige in het kantoor zit. Het gebeurt dan ook wel eens dat er een cliënt wegloopt. Dit wordt niet echt als een groot probleem gezien; de cliënt komt toch wel weer een keer terug, en anders maar niet. Ook de medicijnen zijn allemaal opgeslagen in het kantoor, wat betekent dat cliënten hier makkelijk bij kunnen als zij dit zouden willen.

De behandeling van mensen met een psychiatrische stoornis is hier heel anders dan in Nederland. In Nederland bestaan er veel verschillende therapieën die ze hier niet kennen. Hier in Malawi wordt er eigenlijk alleen gefocust op medicatie en therapietrouw blijven. Daarnaast wordt de cliënten geleerd hoe zij hun leven op kunnen pakken als ze weer naar huis toe gaan. Zo zijn er programma’s waarin cliënten leren hoe ze huizen moeten bouwen, hoe ze op het land moeten werken en hoe ze moeten koken. Elke dag worden er twee groepsdiscussies gehouden, vaak in het Tumbuka. Deze discussies hebben uiteenlopende onderwerpen, zoals de bijwerkingen van medicatie, de betekenis van mentaal ziek zijn en het innemen van medicatie. Het idee hierachter is leuk, maar of het echt effectief is betwijfel ik. Zo hebben we een groepsdiscussie bijgewoond die over het onderwerp ‘hygiëne’ ging. Naast de gespreksleidster zat er een cliënt tussen haar tanden te wroeten met een stok van de grond. Hier wordt dan niks van gezegd. Daarnaast lopen de gespreksleidsters wel eens weg van de discussie omdat hun telefoon gaat, of vallen ze zelfs in slaap. Hilarisch, maar dat kan natuurlijk echt niet.  

Verder worden cliënten hier veel harder aangepakt dan in Nederland. Als iemand niet luistert wordt de arm op de rug gedraaid en worden de vingers nog nét niet gebroken. Ik zie dingen waarvoor verpleegkundigen in Nederland allang voor de rechter hadden moeten verschijnen. Cliënten die lastiger zijn worden daarnaast helemaal platgespoten met medicatie, zodat ze amper nog kunnen lopen.

De cliënten op de afdeling zijn allemaal ontzettend aardig en geïnteresseerd. Zij maken het werk op deze afdeling enigszins leuk. De rest van het werk stelt werkelijk niks voor. In onze ogen voeren de verpleegkundigen (en wij dus ook) helemaal niks uit. ’s Ochtends wordt er door het team (inclusief ons) gebeden en worden er bijbelliedjes gezongen (wat een ramp is, bladzijdes niet kunnen vinden enzo). Vervolgens krijgen we twee overdrachten van de nachtverpleging (vraag me niet waarom we deze 2x krijgen). Daarna worden de vitale functies van de cliënten gemeten. Aan het eind van de dag wordt er gerapporteerd. That’s it. Hoe de rest van de dag er dan voor ons uitziet? Kletsen met cliënten en spelletjes doen. Ook leuk, maar dat is echt vermoeiender dan de hele dag bezig zijn. Op onze eerste stagedag werden we volledig aan ons lot overgelaten en hebben we gelijk cliënten op ons moeten nemen en moeten rapporteren. Tevens hebben we deze week ook verschillende rapportages geschreven over cliënten die we helemaal niet hebben gezien (dat maakt hier ook niks uit, lul maar gewoon wat).

Het weekend voor onze eerste stageweek zijn we samen met Ofwa uiteten en daarna naar de discotheek geweest. Dit was een hele ervaring! Grappig om te zien dat mensen hier op een hele sensuele manier dansen (lees: droogneuken) en dat dit oké is, maar dat zoenen in het openbaar verboden is. Ondanks halve aanrandingen een ontzettend leuke en gezellige avond gehad. Na afloop achterop de pick-up truck naar huis gereden. Heerlijk was dit!

Afgelopen weekend zijn we met Ofwa gaan hiken (zie foto’s die ik heb toegevoegd! Ik ben ook aan het proberen filmpjes online te zetten, maar dit gaat moeizaam, dus check binnenkort maar of het is gelukt met uploaden). Moe, maar voldaan kwamen we terug. Wat een prachtige tocht was dit! We hebben door de bergen gewandeld en hebben prachtige uitzichten mogen aanschouwen. Onderweg kwamen we langs verschillende huisjes en hebben we met meerdere mensen een praatje gemaakt. Vooral onder de kinderen waren we een attractie, we werden bijna continu door hen achtervolgd. Na afloop zijn we bij een Malawiaans restaurant een hapje gaan eten. We wilden iets typisch Malawiaans eten, dus gingen alle vier voor de “Chambo” (een vis die alleen te krijgen is in Malawi, aangezien deze alleen in het Malawimeer voorkomt). Normaal gesproken ben ik niet zo’n viseter, maar deze vis was heerlijk! Ook Melis vond het heerlijk, tot ze op een gegeven moment uitriep: “OH MY GOD, ARE THE EYES STILL IN THERE??”. Na dat moment was ze haar eetlust volledig kwijt. Zonder het te weten had ze de vissenkop met daarin de ogen opgegeten. Misselijk dat ze was, heeft ze de rest van het eten laten staan.

Volgende week zullen we stage gaan lopen op een Mental Health afdeling in het centrum, ik heb hoop dat ik hier meer kan doen dan op de huidige afdeling en kijk ernaar uit om hier te beginnen. Jullie horen snel weer van me!

Liefs,

Anneloes