Chibavi Primary School

3 december 2017 - Mzuzu, Malawi

Helloooo everyone!

Ik heb weer een hoop nieuwe indrukken opgedaan, dus weer even een blogje om dit met jullie te delen.

Vorig weekend gaf Stephan aan dat hij even een weekendje alleen weg wilde gaan, omdat hij het fijn vindt om zo nu en dan even helemaal alleen te zijn. Hij is toen naar Mushroom Farm geweest, een lodge in Livingstonia, waar hij genoten heeft van lekker eten, een mooie kamer met mooi uitzicht en een prachtige omgeving. Terwijl Stephan zijn tijd daar doorbracht, zijn Melissa en ik ook een weekendje weggeweest. Samen met Mimi, een Duitse vrouw die in Malawi is voor een onderzoek naar de relatie tussen religie en psychiatrische stoornissen. Dit meidenweekendje was erg fijn. We zijn naar Kande Beach geweest en hebben een Beach Chalet gehuurd, een huisje aan het strand. Als we in bed lagen hoorden we het ruizen van de wind en de golven van het meer. Ik kan je vertellen dat dit heerlijke geluiden zijn om bij in slaap te vallen! We hebben heerlijk liggen zonnen, gegeten, gepraat en gezwommen. 

Op de terugweg naar Mzuzu hebben we gebruik gemaakt van de minibus. Dit was een ervaring, kan ik wel zeggen. Je denkt dat er zo’n 10 mensen in zo’n busje passen, maar nee hoor, op de Malawiaanse manier passen er gemakkelijk 30 in. En als het proppen moeilijk wordt, dan klim je gewoon door het raam en ga je bij iemand op schoot zitten. Geen probleem! Iets als ‘de bus is vol’ bestaat hier niet. Kippen zijn overigens ook welkom in de bus, die neem je gewoon op schoot. De buschauffeur heeft ook schijt aan het leven, stopt onderweg gerust zeven keer om op iedere plek iets voor zichzelf te kopen: houtskool, bananen, maïs, drinken en ga zo maar door. Niemand die er iets van zegt.

Onze stage bij Mental Health zat erop. Afgelopen week hebben we meegewerkt aan een project met andere verpleegkunde studenten uit Malawi; “School Health Education”. We zijn langs geweest bij Chibavi Primary School en hebben aan de hand van een vragenlijst de school bekeken. Er werd gekeken naar het gebouw, sanitair, vakkenaanbod, watertoevoer, veiligheid, sportclubs etc. Daarnaast werden de kinderen lichamelijk onderzocht. Ze werden gewogen, opgemeten, kregen een oogtest enzovoort. Eigenlijk een beetje het werk wat een schoolarts in Nederland doet. Op dinsdag heb ik twee klassen voorlichting gegeven, samen met Gracious, een student. Dorothy vroeg welke mensen er graag voorlichting wilde geven. Gracious stak zijn hand op, hij wilde wel voorlichting geven over tanden poetsen. ‘Oké, wie wil samen met Gracious voorlichting geven?’ *krekels*. Niemand wilde dit natuurlijk. ‘Ja Annie die wil wel met mij voorlichting geven’, aldus Gracious. Toen moest ik dus met hem voorlichting gaan geven, joepie! Die avond heb ik even een voorlichting in elkaar geflanst. Toen ik dinsdag de eerste klas binnenkwam, schrok ik. 160 (!!!) kinderen stonden tegelijk op en zeiden in koor: ‘Hello sir and madame. How are you? I am fine. You are most welcome. Thank you, you’re welcome.’ En ze gingen tegelijk weer zitten. Alsof het een soort leger was waaraan ik les moest geven. 160 kinderen voorlichting geven in één klas? Hoe ga ik dat doen? Dat kan nooit goed gaan. Vanwege het gebrek aan ruimte zaten de kinderen met z’n vijven aan een tafel en zat er een aantal kinderen op de grond. Ik was blij verrast door het gedrag van de kinderen tijdens de voorlichting. Ze waren muisstil, erg slim, ontzettend interactief en iedereen maakte ijverig aantekeningen. Echt boven verwachting! Hoewel ik het vooraf niet leuk vond dat ik voorlichting moest gaan geven, ben ik blij dat ik deze kans heb gekregen. Dit was echt een leuke ervaring. Achteraf begrijp ik ook waarom de kinderen zo goed luisterden. Wanneer zij dit niet doen, worden ze (in onze ogen)  streng gestraft. Zo moeten ze bijvoorbeeld op de koude grond gaan liggen, worden ze geslagen, wordt er tegen ze geschreeuwd of moeten ze kuilen graven voor het afval. Toen Melissa dit onder de studenten bespreekbaar maakte en uitlegde hoe wij kinderen in Nederland straffen, werd ze lichtelijk uitgelachen. ‘Op die manier leren kinderen er toch niks van?!’

Wij als studentengroep moesten over deze week een verslag schrijven voor de school, waarin elk onderdeel besproken werd en de sterke en zwakke punten uiteen werden gezet. Aan het eind van de week werd dit aan de school gepresenteerd. Het werken aan dit verslag ging zo ontzettend traag, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Met z’n 25en hebben we zin voor zin het verslag in elkaar gezet.   MET Z’N VIJFENTWINTIGEN. Dat werkt natuurlijk niet. De studentengroep was overigens wel erg leuk. De groep betrok ons overal bij en de mensen waren ontzettend aardig.

Op donderdag werden de presentatoren gekozen. Zonder overleg werd Melis uitgekozen om een onderwerp te presenteren. Hier zat zij totaaaal niet op te wachten, maar ze heeft dit uiteindelijk wel gedaan!

Op vrijdagavond werd er een kerstdiner georganiseerd voor alle verpleegkunde studenten. De studenten hadden ons ook uitgenodigd. Zwaar underdressed kwamen we aan. Alle dames droegen galajurken en de heren kwamen in pak. Wij niet, natuurlijk. Met honger gingen we aan tafel zitten en zagen we dat het eten achter in de hal al werd klaargezet. Helaas zat eten er op dat moment voor de komende twee uur niet in. Er werden eerst optredens gedaan (wat wel heel leuk was, iedereen stond mee te dansen en te zingen). Vervolgens werden er talloze speeches en gebeden gehouden. Uiteindelijk mochten we dan eindelijk eten. Rij voor rij mocht iedereen naar voren lopen om hun eten te halen. De belangrijke mensen, het bestuur, als eerste. Hoewel wij in de tweede rij zaten bij de andere studenten, stond de directeur erop dat wij tegelijk met hun (dus als eerste) ons eten mochten halen. Dit was wel ongemakkelijk; wij als blanken die als enige van alle studenten aan tafel al eten hadden. Ons eten was al op toen de rest van de studenten aan onze tafel eten mochten halen. Bestek kregen we niet, we moesten het eten met onze handen eten. Op Stephan na dan, die lucky bastard kreeg een vork van zijn buurvrouw. Na afloop was er een feestje en werd er volop gedanst. Iets te drinken was er niet te krijgen (soms lijkt het wel alsof deze mensen hier uberhaupt niet drinken door de dag heen). We hebben een hele leuke avond gehad!

Die nacht zouden we eigenlijk om 5 uur vertrekken om naar een National Park te gaan (Nyika heet het). Vanwege omstandigheden is dit niet meer doorgegaan. Hierdoor hebben we een rustig weekendje gehad waarbij we weinig hebben ondernomen. Melissa en ik zijn op zaterdag even met Mimi naar de markt gegaan. Mimi wilde een grote tas voor zichzelf, ondanks dat ze er al een had. Wat je dan doet? Dan verkoop je gewoon je oude tas en koop je een nieuwe.

Morgen zullen we beginnen in het ziekenhuis op de afdeling Pediatrie. Hier ben ik heel benieuwd naar. We zitten inmiddels al in december en de tijd lijkt al een stuk sneller te gaan! Voor ik het weet is de stage alweer afgelopen. Ik wens jullie allemaal alvast een hele fijne sinterklaas en andere feestdagen!

Dikke kus,

Annie

Foto’s

7 Reacties

  1. Kim:
    3 december 2017
    Wat leuk dat je voorlichting aan al die kinderen hebt gegeven Loes! En wat ziet het strand en de zee er mooi uit :).
    Dikke kus x
  2. Louise:
    3 december 2017
    Hallo Anneloes,
    Never a dull moment daar bij jullie stage. Ben echt jaloers op het grote scale van ervaringen die jullie opdoen. Maak er een onvergetelijke ervaring van met vooral veel plezier. Groetjes
  3. Irma:
    3 december 2017
    Wat een leuke blog weer!! En iedere keer heet je weer anders 😂😂. Wat een zalig huisje, zo aan het meer.
    Onvoorstelbaar, 160 kinderen in 1 klas.........
    En nu het ziekenhuis in. Dat zal ook weer heel anders zijn dan je gewend bent. Ik ben reuze benieuwd naar de ervaringen die je hier op zult doen.
    Xxxx mams
  4. Hanne:
    3 december 2017
    Wat schrijf je weer goed snoes!! Veel succes next week x
  5. Irene:
    4 december 2017
    Dank weer voor je mooie verhaal, zo bijzonder en lieve groetjes aan Melis. Ben benieuwd hoe het presenteren haar verging? Veel plezier op de afdeling Pediatrie.
  6. Paps:
    4 december 2017
    Geweldige blog weer, ik vind het ook zo leuk dat jullie heel veel zien en meemaken. Het is verschillend. Maar wat een ervaring om voor zo'n grote klas te staan. Hier noemen ze een grote klas al er meer dan 25 kinderen in zitten.
    Geniet ervan en heel veel succes in het ziekenhuis, waar je vandaag begint. We lezen van je.
    kusjes,
  7. Debbie Elbertsen:
    4 december 2017
    Love you!! ❤