Kerst, mijn verjaardag & Oud en Nieuw in Malawi

Hallo lieve mensen,

Ten eerste wens ik jullie allen een spetterend 2018! Ik hoop dat jullie het goed hebben gevierd. Ik heb jullie weer een hoop te vertellen. Hou je vast, dit wordt een lange.

Voor het eerst in mijn leven heb ik kerst gevierd in mijn bikini, onder de warme zon. In Afrika. Hoe leuk is dat?? De vrijdag voor kerst zijn wij om 19 uur in een grote bus vertrokken richting Cape Maclear. Een lange zit; in totaal hebben we er 14 uur over gedaan om in Cape Maclear te komen. Hoewel het een best mooie bus was waarin we zaten, die (voor het eerst) niet helemaal volgestouwd zat met mensen of spullen, heb ik de hele nacht niet geslapen. Het plan was om eerst met de bus naar Lilongwe toe te gaan. In Lilongwe zouden we rond een uurtje of 3 ’s nachts aankomen. We zouden dan opgehaald worden door een vriend van Frank (die dokter waar ik jullie een tijdje terug over heb verteld), hij zou ons naar Cape Maclear brengen. ’s Nachts in de bus kreeg ik echter een appje van Frank waarin stond dat dit niet meer door kon gaan. Paniek! ’s Nachts rijdt er geen openbaar vervoer in Lilongwe en hotels zijn ook moeilijk te bereiken op dat uur. De hele nacht heb ik met Frank in de bus zitten appen, hij is de hele nacht wakker gebleven en met mensen aan het bellen geweest. Uiteindelijk tot een oplossing gekomen; wij zouden twee uur langer in de bus blijven zitten en de eerstvolgende halte na Lilongwe uitstappen. Een goede vriend van Frank, Mark, zou ons dan vanuit daar naar Cape Maclear brengen. Dit is allemaal goed gegaan; na een lange nacht zonder slaap en met een tikkeltje stress zijn we ’s ochtends veilig aangekomen in Cape Maclear. En wat een paradijsje was dat!! Een prachtig strand met een mooi uitzicht op een eiland, een zwembad met uitzicht op het meer en een mooie kamer met een lauwe (dus geen koude!!) douche. Die avond zijn we meegegaan op de Sunset Cruise die we bij de lodge konden boeken. Helaas was dit het enige moment op de dag dat de lucht niet helder was, waardoor we geen mooie zonsondergang hebben gezien. Ondanks dat was dit boottochtje wel erg leuk! We zaten op de boot met twee Zweedse mannen, twee Britse vrouwen en een Zuid-Afrikaans gezin. De hele tocht hebben we veel met elkaar gekletst. Van dit contact met mensen uit andere landen geniet ik; ik vind het interessant om te zien hoe verschillend mensen tegen bepaalde dingen aankijken vanwege hun afkomst en ik leer veel van hen. Die avond zijn we, in plaats van vroeg naar bed te gaan, drankjes gaan doen met twee Zuid-Afrikaanse kerels en een stel bestaande uit een Duitse meid en een Australische jongen.

De volgende dag zijn we met een bootje naar Otters’ Point geweest (ZWEMMEN MET OTTERTJES JONGENS). Onderweg kwamen we zeearenden tegen die door de gids vanaf de boot werden gevoerd. Hij gooide vis in het water en de arenden vlogen hier dan op af, dit was heel mooi om te zien. Aangekomen bij Otters’ Point hebben we gesnorkeld, maar geen otters gezien tot mijn verdriet. Wel een heleboel vissen in alle kleuren en maten en apen die baby’tjes bij zich droegen. We hebben hier een heerlijke dag gehad.

Toen we de volgende ochtend wakker werden, was het kerstmis. Dit jaar geen kou, warme chocolademelk, foute kersttruien en “All You Need Is Love”, maar zon, zee (of eigenlijk meer) en strand. ’s Avonds hebben we een kerstdiner gehad bij een restaurant op het strand, vlakbij onze lodge. We hebben deze avond doorgebracht met Carl en Olaav, de twee Zweden die we al eerder bij de Sunset Cruise hadden ontmoet. Met op de achtergrond vreselijke live muziek van een zanger die het lastig vond om toon te houden, hebben we lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Op Tweede Kerstdag werden we om 5:30 uur opgehaald door de taxi om naar Lilongwe te gaan. Vanuit hier hebben we een bus naar Mzuzu gepakt. Dit was een andere bus dan de bus waarmee we naar Cape Maclear zijn gekomen. Deze bus reed niet op vaste tijden, hij zou vertrekken op het moment dat de bus vol zat. “Vol” betekent hier wanneer de bus uitpuilt met zowel mensen als spullen. Op een tweepersoonsplek werden gerust drie mensen neergezet en elke lege plek in de bus werd optimaal gebruikt; overal stonden koffers, tassen of mensen. Melis en Stephan zaten helemaal ingebouwd, terwijl ik geluk had en op een éénpersoonsplek zat. In deze bus gingen we een rit van ongeveer 8 uur tegemoet, wat een feest!

De dag daarna was het 27 december, jawel, mijn 21e verjaardag! Bij het ontbijt kreeg ik van Melis het cadeau van pap en mam: een mooi boek met lieve wensen en foto’s van iedereen die dicht bij mij staat. Superlief dat jullie hier speciaal voor mij allemaal energie in hebben gestoken! Toen ik terugkwam van stage en mijn kamerdeur opendeed, was mijn hele kamer versierd met ballonnen. Dit had Melis stiekem tijdens stage gedaan, heel lief. ’s Avonds zijn we uiteten gegaan met Ofwa, Mimi en Lamine (Mimi’s vriend). Van Mimi kreeg ik lekkernijen uit Duitsland en van Ofwa kreeg ik een houten briefopener in de vorm van een giraffe. Melissa's cadeautje had ik al aan het begin van onze reis gekregen: een boek over reisfotografie. Ik ben deze dag goed verwend!

Op zaterdag zijn we naar een reggaeconcert geweest van Louis Banda (wie kent ‘m niet) en The Black Missionaires. Hier zijn we samen met Ofwa, Nick en Ally heen geweest. Nick en Ally zijn twee backpackers uit Canada die we hier hebben leren kennen. Hele leuke avond gehad met hele leuke muziek. Volgende dag was het oudjaarsdag. We hebben oud en nieuw gevierd met Ofwa, Mimi en Lamine. Zij kwamen eerst naar ons huis toe om wat te drinken en vervolgens zijn we vóór 12 uur naar Chatonda gegaan, zodat we daar de countdown mee zouden maken. Vol smacht wachtte ik op de countdown, toen er door de microfoon geroepen werd: “GO OUTSIDEEEE!!! GO OUTSIDEEEE! GO OUTSIDEEEE!!!” wij maar naar buiten gegaan dus. Op dat moment was ik getuigen van het slechtste vuurwerk wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Bleek ook nog eens dat het inmiddels al 10 over 12 was, geen countdown dus. Binnen liep er iemand rond met een geitenpoot waarvan je stukjes vlees af kon trekken. Zag er ranzig uit, maar smaakte eigenlijk best lekker. Ondanks het slechte vuurwerk en de niet-countdown toch een hele leuke avond gehad en veel dansjes gedaan. Na Chatonda zijn we naar een bar toe geweest, “Paris”. Dit was ook een ervaring. Het was ontzettend druk en de mannen waren nogal handtastelijk. Hier zijn we dan ook niet lang gebleven, we zijn daarna naar huis gegaan.

Tussen kerst en oud en nieuw door zijn we weer van afdelingen gewisseld in het ziekenhuis. Melis heeft gewerkt in de Malazi Clinic (waar mensen komen met HIV/Aids), Stephan op OPD (waar Melis en ik de voorafgaande periode stonden) en ik op Female Ward (vrouwenafdeling). Hoewel Stephan het op Female Ward heel druk heeft gehad, heb ik het hier heel rustig gehad. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de kerstvakantie (mensen worden hier in vakanties blijkbaar niet ziek). Één vrouw die me erg is bijgebleven is een vrouw die leed aan het Steven Johnson Syndrome, een huidaandoening waar ik nog nooit eerder van had gehoord en die er heftig uitziet (in het echt was het zelfs nog erger dan de plaatjes die je op Google Afbeeldingen vindt als je dit syndroom googled). Wat ik vooral heb gezien op deze afdeling is dat men voor mijn gevoel maar wat doet. Zo weten de clinicians vaak niet wat de diagnose van de patiënt is, omdat de middelen om de patiënt te diagnosticeren niet aanwezig zijn. Ze schrijven dan maar een hele hoop medicijnen voor in de hoop dat iets daarvan aanslaat. Pijnstillers, anti-epileptica, rustgevende middelen en antibiotica, de patiënt krijgt het allemaal. Daarnaast hebben de verpleegkundigen ook niet echt kennis van zaken, zo had ik het met één van hen over de schijf van vijf. Volgens haar bestaat de schijf van vijf uit koolhydraten, groente, olie, cassave en suiker. Hier moest ik wel een beetje om lachen.

Afgelopen week heeft het flink geregend en gewaaid, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt! Het ging er zo hard aan toe, dat de elektriciteitskabels van ons huis braken en uit de muur tevoorschijn kwamen (vraag me niet hoe). Daarnaast was er een waterprobleem, waardoor we een aantal dagen geleefd hebben zonder stroom en water. Aan een leven zonder stroom waren we al wel een beetje gewend, maar leven zonder stromend water is echt even back to the basics! Dat een mens zo ontzettend gelukkig kan worden als het ziet dat er weer stroom en water is, had ik niet verwacht.

Gisteren zijn Melis en ik samen met Mimi en Charles (de directeur van Mental Health) naar een traditional healer/witch doctor geweest. Voordat wij naar Malawi toegingen hebben we het op school al veel over traditional healers gehad. Dit zijn mensen met een bepaalde gave die mensen genezen door middel van hun gave, kruiden of geesten. Charles heeft ons naar een traditional healer toegebracht, hoewel ik mij afvraag of dit een “echte” traditional healer was. Ik had het idee dat zij vooral geld verdient aan toeristen, al was dit wel een hele interessante ervaring. Mevrouw vertelde dat zij vlak na haar menopauze erg ziek is geworden. Ze is verschillende ziekenhuizen afgegaan, maar niemand kon haar genezen. Totdat ze bij een traditional healer terechtkwam. Bleek dat er een geest in haar hoofd zat die mensen kon genezen, daardoor is zij destijds ziek geworden. Ze is bij die traditional healer in de leer gegaan en is toen zelf traditional healer geworden. Wat deze vrouw allemaal kan, is echt geweldig! Zo kan zij ervoor zorgen dat je promotie krijgt van je baas, als je haar 40.000 kwacha betaalt (dit is ongeveer €50, wat hier heel veel geld is). Daarnaast kan ze voor 30.000 kwacha ervoor zorgen dat je immuun wordt voor hekserij. Verder kan ze o.a. herseninfarcten genezen met haar kruiden. Toen ze ons haar tempel liet zien waar alle behandelingen plaatsvinden, zagen we twee slangenvellen op de muur hangen. Deze slangen had mevrouw zelf gevangen. In haar slaap liet de geest haar de desbetreffende slang zien. Toen zij wakker werd is ze de jungle in gelopen, linea recta naar de slang toe. Hoewel deze slang normaal gesproken giftig is, heeft de geest ervoor gezorgd dat mevrouw hier immuun voor was. Hierdoor kon zij de slang zelf doden en het slangenvet gebruiken bij haar behandelingen. Amazing!! Helaas waren er deze dag geen patiënten waardoor we geen sessie hebben kunnen zien. Toen we vroegen of mevrouw een van ons zou kunnen genezen, ging dat helaas niet. We hadden hiervoor een afspraak moeten maken, zodat de geest zou weten dat wij zouden komen. Komende woensdag zullen we weer bij mevrouw langsgaan, er wordt dan een dans gedaan en hopelijk is er dan ook een patiënt aanwezig.

Verder nog even een korte update over Project Bula, waarover ik jullie in mijn vorige blog heb verteld. Melis heeft inmiddels een oproepje op Facebook geplaatst en er zijn al flink wat nieuwe donaties gedaan, dank jullie wel hiervoor!! De eerste stap is inmiddels gezet; er is cement gekocht en naar Bula gebracht. Dit betekent dat er vanaf nu gebouwd kan gaan worden. Ik ben heel blij met de donaties die jullie allemaal hebben gedaan, maar hoe meer donaties er gedaan worden, hoe beter! Kun jij nog een beetje geld missen en wil jij de kindjes in Bula naar school sturen? Dan kun je geld storten op rekeningnummer NL65 INGB 0000 2424 17 t.n.v. A. Vink. Zet in de beschrijving dat het voor Project Bula is, dan weet ik dat.

Nou, voor nu is dit wel weer genoeg denk ik zo. Nog maar een week en twee dagen te gaan, dan zit onze stage er alweer op. Zo ontzettend raar als ik daaraan denk, dat ik sommige mensen waarmee ik in korte tijd zo close ben geworden waarschijnlijk nooit meer in mijn leven ga zien. Ik kan me hier niks bij voorstellen. Stephan zal over anderhalve week naar huis vliegen, maar het avontuur van Melis en mij gaat dan pas echt beginnen. Wij zullen naar het zuiden van Malawi gaan om daar te gaan reizen en vervolgens naar buurlanden toegaan om daar te backpacken. Hoewel ik steeds meer dingen van thuis mis (frikandellen), heb ik ook wel weer zin in iets nieuws. Ik ben heel erg benieuwd wat ik allemaal nog ga meemaken.

Heel veel liefs en een dikke kus,

Loesje